Izohelia, relief, raster, guma - techniki specjalne w fotografii.

W latach siedemdziesiątych modne były w fotografii techniki szlachetne: izohelia, relief, raster, guma, które zajęły również i Krystynę. Niestety nie zachowały się żadne z tego czasu fotografie. Pamięta, że jedną odbitkę formatu 30x40 cm podarowała modelowi, którym był aktor Andrzej Bogusz, drugą otrzymał też aktor, bardzo znany wówczas Wojciech Siemion, który był tą pracą zachwycony. W swoim archiwum odnalazła jedynie negatyw aktu, z którego po ze skanowaniu wykonała relief, już cyfrowo. Bardzo przypomina ten, który wykonała w tamtym czasie tj. ok 1970 roku. 

                             

Drugie podejście - porażka.

Drugi raz podchodzi do egzaminów w PWSSP w Gdańsku. Jest duża konkurencja - na jedno miejsce ok. dziesięciu chętnych. Nie znosiła egzaminów, już matura była dla niej koszmarem. Nie znosiła nie tylko egzaminów, ale i wszelkich konkursów, konkurencji, walki itp. rywalizacji i tak jest do dziś. To się jej kojarzy ze zwierzęcym  zagrożeniem, lękiem. Miała bardzo słaby system nerwowy. Zawsze był to duży koszt, nie umiała się skoncentrować, skupić na zadanych tematach w tym ważnym momencie. I tym razem przepadła. Nie podejmowała więc już żadnych kolejnych prób. Ale nadal była wierna swoim pasjom. 

Stopniowo fotografia stawała na pierwszym miejscu. Miała już kolejny dobry aparat Prakticę Super TL, którą kupił jej tato.  Robiła coraz więcej i więcej zdjęć. Na jej fotografiach dominował człowiek. Były to portrety, zdjęcia ludzi, nie interesowała się ani architekturą, ani przyrodą, ani reportażem. Zawsze były to zdjęcia kreowane. Choć niekiedy sprawiały nawet wrażenie zdjęć reportażowych, zawsze były to inscenizowane i kontrolowane sytuacje jak np. te poniżej zamieszczone.

Tytuł: "Chcąc nie chcąc" 1974

                

Tytuł : "Radość" 1972

Rysunek, malarstwo, fotografia, poezja, teatr...

Po nieudanym egzaminie do PWSSP Krystyna nie rezygnuje. Przez kolejny rok rysuje, maluje, fotografuje, pisze, gra. Często spotyka się z Darkiem Nierzwickim - już studentem, zagląda do pracowni w szkole i marzy, by tam się znaleźć też jako studentka. Jednocześnie dostrzega, że jej umiejętności rysunkowe nie są najlepsze, że nie ma tzw. ręki. Porównuje swoje rysunki z pracami Darka i widzi, że nie dorównuje mu w żaden sposób. Poniżej kilka rysunków i linoryt Darka. Ok. 1972 rok.

Rysownie rąk jest dla niej dość trudne. Nie zachowały się żadne rysunki jej rąk, wyrzuciła je. Jest natomiast kilka martwych natur w ołówku. Nie są najgorsze. Ale ona sama czuje, że nie rysuje z lekkością...

 

ok.1974 r

Równolegle fotografuje, pisze poezje, występuje w teatrze małych form. Z tego czasu też znalazła kilka zdjęć.

Dariusz Nierzwicki artysta malarz, grafik , poeta...

Najważniejsza postać dla niej w latach 1969 -1975

                                                                                                                                                   Dariusz Nierzwicki (1952-2005) – urodził się w Gdańsku. Studiował w latach 1972/1979 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku na Wydziale Grafiki Użytkowej u prof. Jerzego Zabłockiego (dyplom w 1977 roku), oraz na Wydziale Malarstwa u profesorów Rajmunda Pietkiewicza i Władysława Jackiewicza (dyplom w 1979 roku).

 Zajmował się grafiką – linorytem czarno-białym i barwnym, uprawiał rysunek, malarstwo sztalugowe, tworzył akwarele i suche pastele, również projektował i tworzył biżuterię artystyczną ze srebra. Jego zainteresowania obejmowały również inne dziedziny: pisał poezję i komponował muzykę do własnych tekstów (ballad). Jest autorem kilkudziesięciu tomików poetyckich. W swoim życiu zrealizował ok. 400 autorskich wystaw w kraju i za granicą.

Prace jego znajdują się w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Okręgowym im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum im. ks. dr. Władysława Łęgi w Grudziądzu, Muzeum Narodowym i Cultureel w Holandii, Muzeum Pokoju w Izraelu, kolekcjach Biura Wystaw Artystycznych w Sopocie i w wielu zbiorach osób prywatnych w kraju i za granicą.

Był członkiem Związku Polskich Artystów oraz członkiem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich.                                                                                        

                                                                                                    

Kierunek ASP, będzie Artystką !

Od dzieciństwa wiedziała, że będzie artystką...tylko jaką ? Aktorką, baletnicą, muzyczką, poetką, malarką... co tam jeszcze było ? Będzie artystką chodziło za nią od zawsze. Próbowała więc siebie w różnych dziedzinach, chodziła na kółka teatralne, plastyczne, grała na gitarze, zaliczyła nawet dwa lata szkoły muzycznej grając na skrzypcach. Szybko jednak się nudziła. Pisała też poezje. Na jednym ze spotkań klubu poetów poznała Darka Nierzwickiego, który wyznaczył kierunek całego jej życia. Był od niej starszy o trzy lata. Pisał piękne wiersze, śpiewał, grał na gitarze, rysował, malował. Była zachwycona wszystkim co robił. Był dla niej wzorem. Był bardzo utalentowany. Spotykali się często.  Krystyna uczyła go fotografować, on uczył ją rysunku. Kiedy skończył technikum w 1972 roku, postanowił zdawać do Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku na wydział malarstwa. Zdał i został studentem, a ona za dwa lata za nim też podjęła próbę dostania się na malarstwo. Niestety przepadła !

Jej pierwszy portret artystyczny

Jest ok 1970 rok. Krystyna ma 15 lat. Jeszcze po omacku szuka siebie w fotografii... wybiera fotografowanie ludzi. Robi zdjęcia koleżankom, ale chce czegoś więcej niż dokumentować. I tak robi swój pierwszy portret artystyczny koleżanki z podwórka. Pamięta te emocje, była tym zdjęciem zachwycona ! Portret ten przypominał zdjęcia aktorek z tyłu małych lusterek z tamtych lat :) Uchowało się jako jedyne z tych czasów ( trzymała je ze względu na sentyment ) i oto ono:

Zaczęło się od:

Zaczęło się w latach siedemdziesiątych, typowo, (podobnie zaczynała większość kolegów artystów członków Związku Polskich Artystów Fotografików) : od Druha. Potem była Smiena 8, którą to zaczęła wykonywać zdjęcia koleżankom i kolegom z liceum, na wycieczkach i szkolnych imprezach. Zapisała się też do kółka fotograficznego w Młodzieżowym Domu Kultury w Gdańsku Wrzeszczu, na ul. Hanki Sawickiej. Tam była ciemnia fotograficzna i ta "magia". To właśnie tam zakochała się w fotografii. Tam robiła swoje pierwsze odbitki, a sprzedając zdjęcia klasowe założyła swoją pierwszą "działalność gospodarczą" i zarobiła na swój pierwszy aparat wielkoformatowy czeski Flexaret, i własny powiększalnik Krokus 3 kolor, którym wykonywała odbitki w łazience ( jak większość polskich artystów fotografów działających w tych czasach).

                                                                                                                          

 

Z cyklu "Niemowlęta" data powstania 2013 (nr 35)